Γράμμα στον Παράδεισο
Μικρέ Νικόλα,Είναι η μοναδική φορά που θα σε ενοχλήσω εκεί όπου σε έστειλε εξωφρενικά πρόωρα ένας εγκληματικός συνδυασμός αμέλειας, εφησυχασμού, αδιαφορίας και ατυχίας, για τον οποίο καθένας από τους ποικιλοτρόπως εμπλεκομένους στο μηχανοκίνητο αθλητισμό της χώρας μας έχει το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί.
Αφορμή για το γράμμα αυτό μια συγκλονιστική παρέμβαση του κ. Μιχάλη Εφραίμογλου στο forum των 4Τ, που δυστυχώς δεν κατάφερε να συγκρατήσει όσους «διαγωνίζονται» ακόμη σε αφορισμούς, κατάρες, εξηγήσεις, αναλύσεις και -πάνω από όλα- αυτοπροβολή.
Ήμουν κι εγώ εκεί, συντροφιά με το σχεδόν συνομήλικό σου γιο μου. ¶κουσα, είδα, έζησα, και έχω να σου πω τα παρακάτω:
Αυτό που συνέβη στις 11 Απριλίου του 2010, την πιο μαύρη ημέρα του ελληνικού μηχανοκίνητου αθλητισμού, «σχεδιαζόταν» για σχεδόν δέκα χρόνια, και «κακώς» καθυστέρησε τόσο.
Ήταν κάπου στις αρχές της χιλιετίας όταν πολλοί σκεφτήκαμε (βάζω και τον εαυτό μου μέσα) να μαντρώσουμε -με το αζημίωτο- την κόντρα, προσφέροντας, εκτός των άλλων, και κοινωνικό έργο, αφού, όπως και να το κάνουμε, η κόντρα, και περισσότερο το κυνηγητό, στους ανοιχτούς στην κυκλοφορία δρόμους είναι ρωσική ρουλέτα.
Με αντικειμενικό ηθικό υπόβαθρο και υγιή (μικρό κόστος σε σχέση με τα έσοδα) τζίρο, οι εκδηλώσεις που βαφτίστηκαν «παιδιές», «ντριφτ σόου», «φέις του φέις», «τζι αρ σι»... «τζι τι σι σι»... πάρε και συ... γνώρισαν αμέσως μεγάλη άνθηση, και απλώθηκαν ανά τη χώρα, καθώς βρέθηκαν πολλοί μουστερήδες που ζήλεψαν τη δόξα -και τις εισπράξεις- των πιονέρων οργανωτών.
Μικρό το ποσό συμμετοχής, αγωνιστική άδεια ημέρας, αυτοκίνητο ό,τι έτυχε να κρατά στα χέρια του όποιος με μέτρα ασφαλείας αυτοκινήτου... από έως, υπεραπλουστευμένη οργάνωση, ένα ασθενοφόρο (και αν...), ένα πυροσβεστικό (ή... έλα, μωρέ, στα δέκα λεπτά είναι ο σταθμός), και νά ’σου από το πουθενά αγώνας κανονικός, αφού όπου μπαίνει χρονόμετρο και κατάταξη είναι ΑΓΩΝΑΣ, και μόνο.
Συνταγή απόλυτα επιτυχημένη με το «καλημέρα». Ουρά οι συμμετέχοντες. Στραβοί, κουτσοί, μαστούρια, κλεφτρόνια, πωρωμένοι κοντράκηδες μαλλιά κουβάρια με νέους -καψωμένους- οδηγούς, μηχανικούς/εξελικτές/διαφημιστές της δουλειάς τους, νοικοκυραίους, φαν της αυτοκίνησης, ακόμα και -σπάνια- «κανονικούς» οδηγούς αγώνων.
Έτριβαν τα χέρια τους οι διοργανωτές, καθώς η κότα με τα χρυσά αυγά γέμιζε τα ταμεία, ισοφάριζε τις ζημιές από τις επίσημες -ευρωβόρες- αγωνιστικές οργανώσεις, ασήμωνε τους μόνιμους συνεργάτες, έδινε και το κατιτίς στην Αρχή του Σπορ, που έπαιρνε το παράβολο ασφάλισης, παράβολο λισάνς, αμοιβή για τα υλικά, χαρτόσημα, αγωνόσημα και τα συναφή.
Κερασάκι στην τούρτα το εισιτήριο, που σε λογική τιμή άνοιγε την πόρτα ακόμα και στους μη έχοντες -πολλά- για να θαυμάσουν τα «είδωλά» τους, ενισχύοντας τον ενθουσιασμό αυτών που «χτύπησαν χρυσό». Να το νέο αίμα των αγώνων!
Το πράγμα πήγαινε καλά χρόνια πολλά, σε όλα τα επίπεδα. Τόσο καλά, που όλοι μας ξεχάσαμε το νόμο των πιθανοτήτων, αδιαφορώντας σχεδόν πλήρως για τα μέτρα. Εκτός από τα αυτοκίνητα των συμμετεχόντων, που «έτρεχαν» χύμα στο κύμα, δε λαμβάναμε μέτρα ούτε για τους θεατές, πόσο μάλλον για τους κριτές, που, βλέποντας βίντεο ή φωτογραφίες, καταλαβαίνεις ότι είναι… αναλώσιμο είδος.
Από την άλλη, πού να πάρεις μέτρα; Στις πίστες καρτ, στα πάρκινγκ, στα περιφραγμένα χωράφια, στα αεροδρόμια; Πού; Ακόμα και στις δύο πίστες (Σέρρες, Μέγαρα) οι εκδηλώσεις/παιδιές (από τα παιχνίδια υποθέτω...) αντιμετωπίζονταν ΧΑΛΑΡΑ, με τους φαν να σχηματίζουν πολλές φορές ανθρωπομπαριέρα στο ίδιο επίπεδο και σε απόσταση αναπνοής από τα τσαλιμάκια των «ηρώων» της βούτας, της μαύρης, της... κατσαρής, της γειτονιάς κτλ.
Δε θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη επίσκεψη στα Μέγαρα κατά τη διάρκεια «ντριφτ σόου» με καπάκι «φέις του φέις» του τότε υπεύθυνου του Σπορ κ. Αλ. Μανιατόπουλου. Του σηκώθηκαν οι τρίχες. Έβγαζε άναρθρες κραυγές από το κασκαντεριλίκι που έβλεπε. Σήκωσε... τη δαμόκλειο σπάθη του, αλλά δεν την κατέβασε ποτέ. Οι «παιδιές» συνεχίστηκαν αμείωτες, ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΕΣ, τόσο επί της θητείας του όσο και στη συνέχεια.
Όλοι διοργάνωναν όπου. Χωρίς προδιαγραφές χώρου, ασφαλείας, διαγωνιζομένων, πολλές φορές και κριτών (έλα, μωρέ, μια σημαία θα κρατάει και θα την κουνάει όταν δει ζόρια... Σιγά το δύσκολο).
Στο «όπου», φυσικά, γιατί όχι και ο χώρος της πρόσφατης τραγωδίας, που δεν είναι περισσότερο επικίνδυνος από το λιμάνι του Ηρακλείου, από εκείνο του Πειραιά, από πολλές πίστες καρτ, από πάρκινγκ ξενοδοχείων και σούπερ μάρκετ ή ακόμα και πίστες όπου η αποκαλούμενη «παιδιά» στέλνει περίπατο τα μέτρα ασφαλείας.
Εκεί, λοιπόν, στο Auto Festival, έμπειρος οργανωτής σχεδίασε μια διαδρομή που (το πιστεύουμε ακράδαντα) θεώρησε απόλυτα ασφαλή για το ποιόν της εκδήλωσης.
«Μα, εγώ εκεί φτάνω με 5η» είπε σε κριτή ο γιατρός, λίγο πριν από το χάος.
«Εσύ είσαι ο γιατρός» απάντησε εφησυχασμένος εκείνος, και σχόλασε ο γάμος των όποιων ενστάσεων.
Μια διαδρομή απόλυτα ασφαλής, αν όλα πάνε καλά. Στο συγκεκριμένο σημείο, ακόμα και οι πύραυλοι φτάνουν με 100-110 χλμ. και, φρενάροντας για την αριστερή φουρκέτα, όσο και λάθος να κάνουν, άντε να σκουντήσουν το τζέρσεϊ της εξωτερικής γραμμής.
Αν φρενάρουν, όμως. Αν δε φρενάρουν;
Και κάπως έτσι, λάθος το λάθος, αμέλεια την αμέλεια, με υπέρμετρη σιγουριά, υποτίμηση της έντασης του αγώνα και άκρατο εφησυχασμό, υφάνθηκε το δίχτυ της απόλυτης τραγωδίας, με Ιφιγένεια εσένα, μικρέ μου, και Αγαμέμνονες όλους εμάς.
Όχι, δεν ήταν ελλειμματική η οργάνωση. Αντίθετα. Ήταν εκεί οι καλύτεροι που έχουμε, αλλά με λάθος σχεδιασμό και νοοτροπία. Εκεί και η Αρχή του Σπορ. Εκεί και πολλοί έμπειροι οδηγοί/μηχανικοί/κριτές με ή χωρίς ρόλο. Όλοι είδαν, ήξεραν, αλλά κανείς δεν υποψιάστηκε ότι μπορεί να πάει κάτι στραβά. «Έλα, μωρέ, τώρα, ένα παιχνιδάκι να ξεκαψώσουν τα παιδιά... θα δούμε λίγο, θα μιλήσουμε με κανένα φίλο και μετά βουρ για παϊδάκια» ήταν το σχέδιο της ημέρας. Και δε μίλησε κανείς, γιατί έστω και ένας να είχε στυλώσει τα πόδια, δε θα γινόταν μάλλον ό,τι έγινε.
Είχε και πυροσβεστικό και ασθενοφόρο (πλήρες, χωρίς δυστυχώς τη συνοδεία γιατρού ή έμπειρου νοσηλευτή). Επί της ουσίας, υπήρξαν και γιατροί. Δύο και έμπειροι. Έτρεξαν αμέσως, μαζί με άκουρους και κουρεμένους, αλλά το παιχνίδι μάλλον ήταν έτσι κι αλλιώς χαμένο. ¶λλωστε, το δίχτυ στηνόταν χρόνια τώρα μέσα από τις λογικές που προανέφερα, και δεν παγίδευσε μόνο τα θύματα, αλλά και τους «θύτες».
Γράφτηκαν πολλά, ακούστηκαν περισσότερα, κυρίως από αυτούς που δεν ήταν εκεί... Τι σημασία έχει; Εσύ έφυγες, μαζί και η αθωότητα του σπορ μας, που μέχρι σήμερα δεν είχε βαφτεί με το αίμα μικρού παιδιού.
Οι οργανωτές δεν έφυγαν, τουλάχιστον όχι όλοι, και σε καμία περίπτωση πριν φύγουν τα ασθενοφόρα, που επίσης ήρθαν στα 25 λεπτά από το συμβάν, αλλά... τι σημασία έχει;
Έμειναν εκεί οι «δικαστές», οι επαΐοντες αυτόπτες, τα κοράκια και αυτός με τα σκατά στο κεφάλι που βιντεοσκοπούσε το βασανισμένο κορμάκι σου για να το δώσει βορά στις ύαινες της ενημέρωσης.
Προσωπικά, δεν άντεξα να πλησιάσω, καλυμμένος από το άλλοθι να προφυλάξω το γιο μου από ένα θέαμα που -κατά τη γνώμη μου- δεν έπρεπε να δει.
Έμεινα, όμως, μέχρι το τέλος, και θα ΛΥΠΑΜΑΙ/ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ εφ’ όρου ζωής, γιατί, ενώ είδα, γνώριζα, υποψιαζόμουν, δεν έκανα τίποτα που ίσως θα μπορούσε να είχε προλάβει την καταστροφή. Ούτε εγώ, ούτε και οι συνάδελφοί μου οδηγοί/θεατές, οι έμπειροι κριτές, οι οργανωτές αλλά ακόμα και αυτοί οι «επαγγελματίες θεατές» που παρευρίσκονταν. ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ακόμα περισσότερο, γιατί, αν ήξερα τον πατέρα σου, δεν αποκλείεται να καθόμουν για ώρα δίπλα του, εκτεθειμένος στον ίδιο κίνδυνο.
ΛΥΠΑΜΑΙ, γιατί όλοι μας ΕΦΗΣΥΧΑΖΟΥΜΕ και ΞΕΧΝΑΜΕ τραγικά συμβάντα την επόμενη στιγμή, εκθέτοντας σε κίνδυνο όχι μόνο τους εαυτούς μας, αλλά ό,τι πολυτιμότερο διαθέτουμε. Τα παιδιά μας.
Δεν ξέρω αν η θυσία σου θα πιάσει τόπο, είμαι όμως σίγουρος πως οι εκδηλώσεις, αν και όταν ξαναγίνουν, θα είναι έστω και λίγο πιο ασφαλείς.
Κλείνοντας, θέλω να σε διαβεβαιώσω ότι, όσον αφορά εμένα και τους συναδέλφους μου σε αυτό το έντυπο, θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας ώστε να είσαι η μοναδική συμμετοχή στην πιο ανατριχιαστική κατάταξη των ελληνικών αγώνων.
Συγχώρεσέ μας..._ Ν. Τ.